English
Νέα έρευνα: Το δομημένο περιβάλλον επηρεάζει την υγεία και την ευτυχία μας περισσότερο από όσο γνωρίζουμε
Written by Jared Green
Οι άνθρωποι που ζουν σε πυκνές πόλεις είναι από τους λιγότερο ευτυχισμένους. Τα ποσοστά κατάθλιψης τους είναι 40 % υψηλότερα από άλλους πληθυσμούς και τα ποσοστά άγχους τους είναι 20 % υψηλότερα. Γιατί; Επειδή το δομημένο περιβάλλον συνδέεται άμεσα με την ευτυχία και την ευημερία, και πολύ συχνά τα αστικά περιβάλλοντα αποτυγχάνουν να χαλαρώσουν τους ανθρώπους.
Σε μια συνεδρία στο εικονικό συνέδριο της American Planning Association, ο Justin Hollander, καθηγητής αστικού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού και πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Tufts, δήλωσε ότι οι σχεδιαστές, οι αρχιτέκτονες τοπίου και οι αρχιτέκτονες έχουν την ευθύνη να σχεδιάσουν ένα δομημένο περιβάλλον που να αυξάνει την ευημερία. Μέσα από τη συναρπαστική έρευνά του για τη γνωστική αρχιτεκτονική, βρήκε ότι «επηρεαζόμαστε βαθιά από το περιβάλλον μας» – ακόμη περισσότερο από ό, τι γνωρίζουμε.
«Έχουμε μια αυτόματη (μη συνειδητή) ανταπόκριση σε σχήματα, σχέδια και χρώματα. Το μυαλό μας είναι σαν τα παγόβουνα – γνωρίζουμε μόνο το λιγότερο από το 5 % των ανταποκρίσεων μας στο περιβάλλον μας », δήλωσε ο Hollander. Αυτά τα ευρήματα, τα οποία καλύπτονται λεπτομερέστερα στο βιβλίο του Cognitive Architecture: Designing for How We Respond to the Built Environment, σε συνεργασία με την Ann Sussman, έχουν σημαντικές επιπτώσεις στο σχεδιασμό και τον σχεδιασμό των κοινοτήτων.
Ο Hollander υποστήριξε ότι «οι άνθρωποι είναι είδη που “αγκαλιάζουν τον τοίχο”. Καλά καθορισμένοι διάδρομοι και δρόμοι ενθαρρύνουν το περπάτημά μας ». (δείτε την εικόνα στην κορυφή) Σε έμφυτο επίπεδο, οι άνθρωποι είναι επίσης «προγραμματισμένοι να αναζητούν πρόσωπα παντού». Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που πολλά παραδοσιακά ή δημοτικά κτίρια μοιάζουν σχεδόν με πρόσωπα, με κεντρική πόρτα και παράθυρα εκατέρωθεν.
Οι άνθρωποι συνδέονται με αυτές τις μορφές επειδή μας βοηθούν να λέμε ιστορίες για κτίρια και μέρη. «Πηγαίνουμε σε μέρη λόγω ιστοριών που λέμε στον εαυτό μας. Μπορούμε να φανταστούμε ταυτότητες μέσα σε αυτά τα μέρη. Τα τουριστικά αξιοθέατα λένε πάντα μια ιστορία. »Δεδομένου ότι η φύση είναι το αρχικό μας πλαίσιο, οι άνθρωποι έχουν επίσης έμφυτη βιοφιλία – μια βαθιά έλξη και συγγένεια με τη φύση. «Είναι ένα τεχνούργημα εξέλιξης».
Όπως καταλαβαίνουμε τώρα, οι άνθρωποι έλκονται από τοπία που προσφέρουν καταφύγιο, αίσθηση ασφάλειας και προοπτική, μια εικόνα ολόκληρης της σκηνής, η οποία υποστηρίζει αυτή την αίσθηση ασφάλειας. Η αφήγηση μιας ιστορίας είναι επίσης σημαντική σε τοπία, είτε πρόκειται για κήπους, πάρκα, είτε για τοπία του δρόμου. Οι άνθρωποι έλκονται από τοπία που παρέχουν σαφείς ακολουθίες.
Στο Πανεπιστήμιο Tufts, ο Hollander εξετάζει τις γνωστικές απαντήσεις των μαθητών σε μια ποικιλία εικόνων του δομημένου περιβάλλοντος. Μέσω του λογισμικού παρακολούθησης ματιών, «μπορούμε να δούμε το αόρατο-μπορούμε να δούμε τι βλέπει το μυαλό μας σε ασυνείδητο επίπεδο». σταθεροποιούνται και βιώνουν μια ασυνείδητη απάντηση στα οπτικά ερεθίσματα.
Σε μια μελέτη 30 μαθητών, ο Hollander διαπίστωσε ότι κοιτούσαν γενικά την είσοδο και τα παράθυρα ενός παραδοσιακού κτιρίου, αγνοώντας τις κενές περιοχές. Και όταν έδειξε στους μαθητές τα ίχνη μιας σύγχρονης γυάλινης βιβλιοθήκης, στερεώθηκαν για λίγο στις άκρες, αλλά η γυάλινη πρόσοψη φαινόταν απρόσωπη, σχεδόν αόρατη. Απλώς κοίταξαν τον ουρανό επειδή η εικόνα προκάλεσε πολύ γνωστικό άγχος. (Στην παρακάτω εικόνα, οι περιοχές με την υψηλότερη στερέωση είναι με κόκκινο χρώμα, ακολουθούμενο από πορτοκαλί, με το μπλε να δείχνει τη λιγότερη προσοχή).
Ο Hollander είπε ότι το λογισμικό παρακολούθησης ματιών δείχνει ότι οι κοινότητες τύπου Νέου Αστικού, που έχουν σπίτια πιο κοντά στο δρόμο. παραδοσιακή αρχιτεκτονική που μιμείται πρόσωπα. και τα πεζοδρόμια που «ενθαρρύνουν το περπάτημα». Εάν ένας πεζός μπορεί να δει μια ακολουθία – ένα, δύο, τρία, τέσσερα σπίτια στη σειρά – είναι πιο πιθανό να θέλει να περπατήσει σε αυτήν τη σειρά. Το ξέρει αυτό γιατί μπορούσε να δει τους μαθητές να κοιτούν ασυνείδητα όλες τις προσόψεις στο δρόμο με τη σειρά.
Αντίθετα, μια εικόνα μιας σειράς γκαράζ στάθμευσης, χωρίς καθαρές πόρτες ή παράθυρα, έκανε τους μαθητές να σκανάρουν για παράθυρα. σύντομα να εγκαταλείπουν, και ξανά να κοιτούν τον ουρανό. «Υπήρχε πολύ μικρότερη οπτική ένταση και είναι ένα λιγότερο περιπατητικό περιβάλλον.»
Σημαίες και στήλες καταφέρνουν να τραβήξουν την προσοχή, η οποία είναι γνωστή εδώ και χιλιετίες. Οι σημαίες προηγούνται των μόνιμων οικισμών και οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν στήλες στην αρχιτεκτονική τους.
Γιατί αυτό έχει σημασία; Ο Hollander υποστηρίζει ότι περιβάλλοντα που είναι πιο εύκολο να προσαρμοστούν προκαλούν λιγότερο γνωστικό στρες.
Η Μέγκαν Όλιβερ, πολεοδόμος με έδρα τη Βαλτιμόρη, Μέριλαντ και ιδρύτρια του Hello Happy Design, είπε ότι η έρευνα του Hollander και άλλων είναι κρίσιμη επειδή υπάρχει «κρίση ψυχικής υγείας» στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα στις αμερικανικές πόλεις.
Οι άνθρωποι ανταποκρίνονται συνεχώς στο δομημένο περιβάλλον και με τη σειρά τους προσπαθούν να το διαμορφώσουν προκειμένου να μειώσουν τις επιπτώσεις των περιβαλλοντικών στρεσογόνων παραγόντων, όπως προσόψεις κτιρίων από λευκό γυαλί ή τσιμέντο, πλήθη, θόρυβο και ατμοσφαιρική ρύπανση. Αυτοί οι στρεσογόνοι παράγοντες συνδυάζονται για να κάνουν τους ανθρώπους ανήσυχους, άρρωστους και δυστυχισμένους.
Αντίθετα, τα χαρούμενα μέρη έχουν σχεδιαστεί για να ενθαρρύνουν την κοινωνική συμπεριφορά. Αυτό συμβαίνει επειδή «οι άνθρωποι χρειάζονται κοινωνικές σχέσεις για να ευδοκιμήσουν». Τα χαρούμενα μέρη βοηθούν στη δημιουργία στρωμάτων κοινωνικών σχέσεων, συμπεριλαμβανομένων των «αδύναμων δεσμών», τα οποία είναι πραγματικά πολύ σημαντικά. «Οι αδύναμοι δεσμοί δημιουργούν την αίσθηση του ανήκειν και της ταυτότητας. Χτίζουν εμπιστοσύνη, η οποία βοηθάει τις κοινότητες να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις ». Οι κοινότητες με υψηλότερους αδύναμους δεσμούς και εμπιστοσύνη πάλεψαν καλύτερα την πανδημία του COVID-19.
Ο Όλιβερ υποστήριξε ότι οι κοινότητες με φιλοκοινωνική συμπεριφορά είναι επίσης πιο περιεκτικές και συμμετοχικές και επομένως είναι καλύτερες στη διαμόρφωση του δομημένου περιβάλλοντος για την κάλυψη των αναγκών τους. Το ήθος σε αυτές τις κοινότητες είναι να «αλλάξουμε τον εαυτό μας αλλάζοντας την πόλη». Αυτές οι κοινότητες διαμορφώνουν τους χώρους τους, δημιουργώντας κοινή ταυτότητα μέσα από κήπους, δημόσια τέχνη και άλλες βελτιώσεις που βοηθούν στη μείωση των στρεσογόνων παραγόντων. Τα χαρούμενα μέρη ξεπερνούν τότε τα «μέρη που κατοικούμε και γίνονται προέκταση του εαυτού μας». Αυτά τα μέρη μας δίνουν τη δυνατότητα να «δεθούμε με το περιβάλλον γύρω μας».
Μια σχετική συνομιλία, επίσης με τον Hollander, πραγματοποιήθηκε στο συνέδριο για την εικονική συγκέντρωση του New Urbanism 2021. Σε ένα στρογγυλό τραπέζι Zoom, η συζήτηση για το τι κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους ή όχι στο δομημένο περιβάλλον συνεχίστηκε.
Ο αρχιτέκτονας Don Ruggles, Διευθύνων Σύμβουλος του Ruggles Mabe Studio, υποστήριξε ότι «οι άνθρωποι αναζητούν πάντα ασφαλείς χώρους. Σκεφτόμαστε την επιβίωση κάθε λεπτό της ημέρας. Αλλά η ομορφιά είναι εξίσου σημαντική. Έχουμε μια διαισθητική απάντηση-δημιουργεί μια αίσθηση ευχαρίστησης. »
Το πρόβλημα, υποστηρίζει, είναι ότι« το ένστικτό μας επιβίωσης είναι περίπου πέντε έως επτά φορές ισχυρότερο από το ένστικτο ευχαρίστησής μας », οπότε οτιδήποτε στο δομημένο περιβάλλον είναι στρεσογόνο κατακλύζει την ικανότητά μας να βιώνουμε την ομορφιά. Κάλεσε τους σχεδιαστές να επικεντρωθούν σε έργα που αφορούν το παρασυμπαθητικό μας σύστημα που δημιουργούν βαθιά χαλάρωση ώστε να μπορούμε να βιώσουμε την ευχαρίστηση.
Σύμφωνα με τον Νίκο Σαλίνγκαρο, καθηγητή μαθηματικών, αρχιτεκτονικής, αστικής και θεωρίας πολυπλοκότητας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Σαν Αντόνιο, οι αρχιτέκτονες σήμερα είναι παντρεμένοι με ένα στυλ που έχει τις ρίζες του στη Γερμανία του 1920 – το Bauhaus – που δημιουργεί ένα ανθυγιεινό χτισμένο περιβάλλον. «Τρισεκατομμύρια δολάρια χάνονται για τη δημιουργία στιλιστικά άσχετων γυάλινων κουτιών που είναι ουσιαστικά αόρατα στους ανθρώπους. Ολόκληρες πόλεις – συνοικίες, γειτονιές και κέντρα – έχουν γίνει αόρατες, λόγω της γεωμετρίας και των μαθηματικών των δομών που έχουν κατασκευαστεί ». Δεδομένου ότι οι άνθρωποι είναι στρεσαρισμένοι γνωστικά από μοντερνιστικά ή σύγχρονα γυάλινα κτίρια, αυτά τα μέρη «πλησιάζουν σε κακή πρακτική, με βάση τα ιατρικά στοιχεία».
Αντ ‘αυτού, ο Salingaros ζήτησε να προνομιαστούν οι ανθρώπινες συνδέσεις μέσω πεζοπορικών, ποδηλατόμενων χώρων. «Ξεκινήστε με τη συνδεσιμότητα δικτύου. Χωρίς γιγαντιαία μπλοκ. Δημιουργήστε οικεία δίκτυα που είναι άνετα για τον άνθρωπο ». Επιπλέον, όλοι οι αστικοί χώροι πρέπει να είναι «συνέχεια αυτών των ανθρωποκεντρικών δικτύων. Χρησιμοποιήστε τις σωστές διαστάσεις, εφαρμόστε γλώσσες μοτίβων και κάντε τα όρια των κτιρίων και των χώρων διαπερατά ».
Οι αστικοί σχεδιαστές, οι αρχιτέκτονες και οι αρχιτέκτονες τοπίου θα πρέπει να «εφαρμόζουν μαθηματικές συμμετρίες σε πολλαπλές κλίμακες. Η αστική, τοπική, αρχιτεκτονική και διακοσμητική κλίμακα θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν μέσω υποσυμμετριών »-διαφορετικά θα αποτύχει ολόκληρος ο σχεδιασμός. «Το μέτρο της επιτυχίας θα είναι η ροή των ανθρώπων.»
Προειδοποίησε ιδιαίτερα τα σύγχρονα κτίρια που σκόπιμα προσπαθούν να είναι δυσαρμονικά – «αυτά τα μέρη παραβιάζουν σκόπιμα τους νόμους συμμετρίας», δημιουργώντας άγχος στην προσπάθειά τους να τραβήξουν την προσοχή.
Για την Ann Sussman, αρχιτέκτονα , συγγραφέα και ερευνήτρια, οι σχεδιαστές μπορούν να μετασκευάσουν περιβάλλοντα που δημιουργούν άγχος και στρες, αλλά μόνο ως ένα βαθμό. Έδειξε ένα έργο στο Somerville της Μασαχουσέτης, όπου ο αρνητικός αντίκτυπος του λευκού τσιμεντένιου τοίχου ενός γκαράζ στάθμευσης μετριάστηκε μέσω της δημόσιας τέχνης και του πρασίνου. Οι μαθητές έδειξαν τον κενό τοίχο και στη συνέχεια μια εικόνα του ανασχεδιασμένου τοίχου φορώντας οθόνες παρακολούθησης ματιών γνώρισαν υψηλότερη οπτική στερέωση στην τέχνη.
Αλλά στην περίπτωση ενός προαστίου με επίκεντρο το αυτοκίνητο, με έναν φαρδύ δρόμο με λίγα σπίτια πάνω του, ακόμη και η προσθήκη πεζοδρομίων δεν θα έκανε πολύ για να μειωθεί ο αντίκτυπος της εγγενούς αυτοκεντρικής φύσης του. «Καθώς οι άνθρωποι κοιτούν στο δρόμο, δεν μπορούν να στερεωθούν στο πεζοδρόμιο και επομένως στην ασφάλεια. Υπάρχουν κάποια προάστια που χτίστηκαν τη δεκαετία του 1950 και του 1960 και δεν θα είναι ποτέ βατά. Αυτά τα μέρη είναι πολύ ξένα για την αρχιτεκτονική του εγκεφάλου μας. »
Δυστυχώς, οι νέες αναπτύξεις μπορεί να έχουν τα ίδια προβλήματα. Η Σούσμαν ρώτησε: «Γιατί η Περιφέρεια στο Λιμάνι στη Νότια Βοστώνη είναι τόσο απεχθής; Είναι επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να επικεντρωθούν σε αυτό – δεν μπορούν να αγκυρώσουν την όρασή τους στα γυάλινα κτίρια, οπότε η στερέωσή τους είναι αγκυροβολημένη στον ουρανό. »
Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Dirt.
